Bon to duchowa tradycja Tybetu. Bon obejmuje nauki i praktyki dotyczące wszystkich dziedzin życia, w tym naszego związku z elementami natury, naszego zachowania etycznego i moralnego, rozwoju miłości, współczucia, radości i spokoju. Prowadzi do najwyższego urzeczywistnienia poprzez nauki „Wielkiej Doskonałości” (Dzogczen) .

Zgodnie z tradycją Bon, Budda Tönpa Szenrab Miwoche, założyciel religii Bon, przyszedł na ten świat na długo przed Buddą Siakjamuni. Głosił swoje nauki w krainie Olmo Lungring. Ol symbolizuje nienarodzone, mo nie-zanikające, lung prorocze słowa Tönpa Szenraba i ring niewyczerpane współczuciem Tönpy Szenraba. Niektórzy uczeni utożsamiają Olmo Lungring z Zhang Zhung, krainą otaczającą górę Kailash w zachodnim Tybecie i uważaną za kolebkę cywilizacji tybetańskiej.

Zgodnie z tradycją, Tönpa Shenrab przekazał nauki Bon w trzech kolejnych cyklach: najpierw wyłożył „Dziewięć dróg Bon”, następnie uczył „Czterech bram Bon i piątej, Skarbu”, a na końcu ujawnił „Zewnętrzne , Wewnętrzne i tajne instrukcje ”. Cykl zewnętrzny to ścieżka wyrzeczenia – nauki sutr, cykl wewnętrzny to ścieżka transformacji – nauki tantryczne. Sekretny cykl to ścieżka samowyzwolenia, która obejmuje nauki dzogczen. Ten podział na sutrę, tantrę i dzogczen można również znaleźć w buddyzmie tybetańskim szkoły Ningma.

W nieprzerwanej linii od czasów historycznych do współczesności wyznawcy Bon otrzymują nauki i przekazy od swoich nauczycieli. Ponadto zachowała się większość świętych tekstów. Buddyzm tybetański ma wiele podobieństw do współczesnego Bon; Bon zachował swoją oryginalność w całej swojej różnorodności i został wzbogacony wpływami buddyjskimi.

Do niedawna starożytne nauki Bon były przekazywane bardzo niewielu uczniom z każdego pokolenia. Dziś jego lamowie docierają do wielu uczniów na całym świecie.

„Tradycja Bon jest zwykle kojarzona z Królestwem Zhang Zhung, które istniało wokół góry Kailash i w regionie na zachód od Tybetu, aż do panowania tybetańskiego króla Songtsena Gampo w VII wieku. My Tybetańczycy uważamy Bon za starożytną, rdzenną tradycję religijną i kulturową naszych przodków, która jest źródłem i ucieleśnieniem wielu aspektów tybetańskiego stylu życia. Wraz z pojawieniem się buddyzmu w Krainie Śniegu większość Tybetańczyków została buddystami. Niemniej jednak Bon trwał i przeszedł przez fazy wzrostu i odrodzenia od XI wieku i praktykowany w wielu częściach kraju aż do okupacji chińskiej.

„Tradycja Bon pozostawiła dla dzisiejszego pokolenia wszechstronne dziedzictwo edukacji i treningu filozoficznego, dyscypliny monastycznej, rytuałów i medytacji. Promuje połączenie studiów literackich, ożywionej debaty i osobistej refleksji.

„Klasztory Bon oraz ich mnisi i lamowie ucierpieli nie mniej niż ich buddyjscy odpowiednicy z powodu niepokojów, które nastąpiły po przejęciu Tybetu przez Chińczyków. Garstka oddanych nauczycieli jest odpowiedzialnych za utrzymanie i przekazywanie duchowych i kulturowych przekazów Bonpo”.